مادر جمعه ای که گذشت ........

به مراسم هفتمین روز خاکسپاری محسن رفتم. جوانی 32ساله که پوریا, پسر 5ساله اش سینی حلوا را به دست گرفته بود و با کلامی متین و صدایی غمین و نگاهی ماتم زده به میهمانان مراسم عزای پدرش تعارف میکرد.

مادر چه خوب شد که نبودی و ندیدی . نبودی و ندیدی و نشنیدی که جسد پدر پوریا را بعد از هشتاد روز پیدا کردند. بعد از سه ماه انتظار تلفن چه ناجوانمردانه خانواده ای را از انتظار درآورد...
مادر ,شاید آخرین بار در مراسم هفتمین روز خاکسپاری شما دیده باشمش. وقتی با احترام زیر بغلهای پدر بیمار همسرش رو -پسر شما را - گرفته بود و ایشون رو همراهی میکرد... شاید آخرین بار صدای همسرش رو , نگاه همسرش رو , همون روز هنگامی که با افتخار از مردانگی همسرش, پرتلاش بودن همسرش, عاشق بودن همسرش, ... تعریف میکرد شاد دیدم.

مادر چه خوب شد که نبودی تا خبر گم شدن پدر پوریا را (فقط چند هفته بعد از خاکسپاریتون) نشنوی. پدر پوریا اون روز ( روز 9 بهمن) وقتی آخرین بوسه رو به گونه های پوریا میزد بهش نگفت که داره میره بهشت........

مادر چه خوب شد نبودی و ندیدی چهره ی ماتم زده ی عروست رو , پسرت رو وقتی در ماتم یتیم شدن پوریا فریاد میزدند. و همسرش, که مبهوت نشسته بود و ناباورانه به تسلیت گفتنهای میهمانان و دوستان و فامیلهای دور و نزدیک جواب میداد. 

مادر چه خوب شد نبودی و ندیدی چطور مادر پوریا پایین پای عمه چطور زانو زد و نشست و گفت .... از دردودلهاش , از زخم عمیقی که به دلش خورده , از آتشی که به جانش افتاده, از بغضی که راه نفس کشیدن رو به روش بسته, از لرزه ای که به جانش افتاده.... و از حرفهای پرمعنای پوریا.اینکه دیشب نیمه های شب رفته توی اتاق و در اتاق رو بسته و نشسته به گریه , هرچی خواستن آرومش کنن نشده, آخرین حرفش در جواب مامانش این بوده: برین شما می خوام برای دل خودم گریه کنم. اینکه هر روز بعد از ظهر دست مامانش رو میگیره میگه بیا بریم پیش باباو ...

مادر چه خوب شد نبودی و نشنیدی که بعد از 80 روز جسد پدر پوریا را در حالی پیدا میکنند که براثر ضربه ای از پشت سر کشته شده و توی صندوق ماشینش رها شده بود. جسدی که حالا بعد از گذشت 80 روز از رووی بوو پیداش میکنند.ماشینی که در تمام این ایام در پارکینگ راهنمایی و رانندگی بوده....!!!!!!!!!!!!!!!!

عجب دودی!
کجا آتش گرفته؟
گمانم آیه ی از آیه های پاک قرآن بود
ولی نه، بیش از اینها بود
شنیدم حضرت آدم به نام او قسم می خورد
و نامش اسم اعظم بود
شبی مریم به یمن پاکی نامش عیسی زاد
و ابراهیم نامش را شفیع خویش و آتش ساخت
عجب دودی ...
عجب صبری!
همان بازوی خیبر گش
                   کنون در بند بندی سست
همان نایی که نفرینش
جهان را زیر و رو می کرد
کنون آرام ، پشت در....
عجب دودی...
عجب پهلو
عجب رویی
عجب دودی ...
نه این آتش، نه از روغن
 نه از کبریت و از سنگ است
این جهل است
کمی از دست شیطان است
و هرمی از همین آتش
                  روزی خیمه می سوزد...
                           ( عرض ارادتی از : شاهد)   

سروده‌ای از حقیر؛ رکوع بی‌قیام

مرا ز روی نهان تو روز و شامی نیست
مرا که در نگهی بر رخت حرامی نیست

خمیده‌ای به گمانم رکوع را اما
چرا رکوع بلند ترا قیامی نیست؟

تو ماه چاردهم بوده‌ای چرا اکنون
شدی هلال و چنین خم مه تمامی نیست

به خود چگونه تسلی دهم که باغی را
چو باغ خسته من یاس سرخ فامی نیست

مکلفم به چنین صبر، ورنه لب تر کن
که ذوالفقار علیّ ترا نیامی نیست

دعا کلید نجات است و تو دعا کردی
خدا نجات دهد، غیر را زمامی نیست

بگو حسن ز چه آخر خموش می‌سوزد؟
که گوییا جگرش را دگر دوامی نیست

غریب کوچه غربت غریبی از چه کند؟
به میل خود دگر او را به کوچه گامی نیست

عیان در آینه چشم اوست بی‌کسی‌ام
دگر بر این دل مظلوم هیچ کامی نیست

حدیث میخ و در و آن شکوفه و دیوار
غلاف و دست، بگو قاتلم کدامی نیست؟

تو که به چشم من اشکی نمی‌پسندیدی
چه گویی‌ام که «علی گریه کن، کلامی نیست»؟!

مگر تو هم شده‌ای باخبر از این که دگر
به بغض ابر به جز اشک التیامی نیست؟

شنیدم از گل نرگس کمک طلب کردی
جز او و شیعه ما دست انتقامی نیست